รอยยิ้มของพระพุทธรูปองค์นี้มีมาตั้งแต่สมัยราชวงศ์เว่ยเหนือของจีนเมื่อ 1,500 ปีก่อน มุมปากที่หงายขึ้นเล็กน้อย ดั้งจมูกทั้งตรงและสูง ใบที่ดูอ่อนวัย  เหมือนมี “baby fat” น้อยๆ  แม้ว่าใบหน้าของพระพุทธรูปองค์นี้หายไปครึ่งหนึ่งแต่ภาพที่ปรากฏถึงความสงบ เมตตา ผ่อนคลายและท่าทางที่สง่างามสูงส่ง ยังคงแสดงออกมาอย่างเต็มที่

รูปปั้นหน้าพระพุทธรูปองค์นี้ เหลือความสูงประมาณ 25 เซนติเมตร ถูกขุดพบจากซากฐานเจดีย์ของวัดหยงหนิงในเมืองลั่วหยาง มณฑลเหอหนาน

ผู้เชี่ยวชาญสันนิษฐานว่าใบหน้าของพระพุทธรูปดังกล่าวจะมีความยาวประมาณ 40 ถึง 50 เซนติเมตร หากพระพุทธรูปอยู่ในท่ายืน ความสูงโดยรวมควรอยู่ที่ประมาณ 3 เมตร ซึ่งเป็นพระพุทธรูปที่ใหญ่ที่สุดที่ประดิษฐานอยู่ในวัดหยงหนิงในสมัยนั้นๆ

ในสมัยราชวงศ์เว่ยเหนือของจีน พุทธศาสนามีฐานะสูงส่ง ตามข้อมูลในหนังสือ "ลั่วหยางสังฆารามรำลึก” ในเวลานั้นมีวัดพุทธมากกว่า 1,300 แห่งในเมืองลั่วหยาง และถ้ำ “หลงเหมิน” อันโด่งดังก็เริ่มการก่อสร้างในสมัยราชวงศ์เว่ยเหนือ

ในด้านการออกแบบรูปปั้นทางพุทธศาสนาของราชวงศ์เว่ยเหนือนั้น ไม่ได้มีลักษณะผอมบางเหมือนกับราชวงศ์ก่อนๆ รูปร่างจะดูสมบูรณ์ และแสดงให้เห็นถึงอารมณ์ทางศิลปะที่กลมกล่อมและสง่างาม เพราะในสมัยนั้น วัฒนธรรมชนเผ่าฮั่นได้รับการเผยแพร่ ประชาชนเผ่าต่างๆ อยู่ร่วมกันอย่างกลมกลืน ภายใต้สถานการณ์ในตอนนั้น พุทธศาสนาก็มีการพัฒนาผสมกับวัฒนธรรมท้องถิ่นกลายเป็นพลังทางจิตวิญญาณ อุดมคติที่สุนทรีย์ และการแสดงออกทางศิลปะของผู้คนทั้งหลาย พระพุทธรูปไม่ได้อยู่เหนือคนทั่วไป และมีอารมณ์หนาวเหน็บเหมือนก่อนแต่จะสร้างความอบอุ่นและสื่อสารกับผู้คนได้ （Bo/Ldan）